Ludność: 19,6 tys. 

Położenie: na pograniczu Pagórów Jaworznickich, Doliny Górnej Wisły i Równiny Pszczyńskiej, nad rzeką Mleczną, Gostynią, Wisłą i Przemszą. 

Historia: początki osady sięgają prawdopodobnie czasów przedchrześcijańskich. W dokumencie z 1376 roku pojawia się zwrot "de Berouna", a z 1387 roku pochodzi akt nadania praw miejskich. Dzięki lokalizacji Bierunia na szlaku prowadzącym z Krakowa do Wrocławia oraz z Raciborza do Opawy oraz przywilejom targowym, miasto zaczęło rozkwitać w XVI wieku. Miastem władali magnaci węgierscy, Habsburgowie, następnie rodzina von Promnitzów. W drugiej połowie XVIII wieku Bieruń znalazł się w zaborze pruskim, a w 1922 roku stał się polskim miastem. Od 1975 roku przez niecałe dwadzieścia lat Bieruń znajdował się w administracyjnych granicach miasta Tychy. W 1991 roku Bieruń odzyskał samodzielność. Obecnie w mieście znajduje się siedziba władz powiatu bieruńsko-lędzińskiego. 

Nazwa: Nazwa miasta ma najprawdopodobniej rodowód celtycki: "ber" (niedźwiedź). Do dziś powtarzana jest w tych okolicach legenda o złotym cielcu zakopanym gdzieś pod Klimontem. Istnieją także przypuszczenia, że została utworzona przez dodatnie do tematu wyrazu bierać, wzbierać (wzbierająca woda) przyrostka -uń. 

Dzielnice i osady: Bieruń Stary, Bieruń-Kopiec, Bijasowice, Czarnuchowice, Jajosty, Kopań, Nowy Bieruń, Porąbek, Ściernie i Zabrzeg.